جبهه ملی خواستار گفتگو های مستقیم با رییس جمهور کرزی شد

قای کرزی در مراسم افتتاح دوره‌ی جدید کاری پارلمان گفت: «ما اجازه نمی‌دهیم که در کشور ما یک تجربه‌ی جدید سیاسی دیگر آزمایش شود.» او که به تعبیر بی‌بی‌سی «از حامیان اصلی نظام ریاستی در افغانستان است» در این سخنرانی تأکید کرد که «نظام کنونی افغانستان براساس اراده‌ی مردم تشکیل شده و "تا پای جان" از آن پاسداری خواهد کرد.» (بی‌بی‌سی، اول دلو 1390)

این سخن آقای کرزی با لحن و تأکیدات مخصوصی که در جریان ابراز آن داشت، به طور آشکار بوی جنگ می‌دهد. وقتی او از تعبیر «ما» و «کشور ما» و «اراده‌ی مردم» و «پاسداری تا پای جان»، آنهم رو به روی نمایندگان ملت حرف می‌زند، به خوبی می‌داند که مخاطبش کیست و چه سخنی را از طریق این تریبیون به گوش ملت و جهان می‌رساند.

ظاهراً کرزی آخرین نقطه‌ی امید در حلقه‌ی ضعیفی است که پارچه‌های مختلف افغانستان جدید را به هم نزدیک نگاه کرده است. تا کنون وی تلاش می‌کرد از زبان جنگ در برابر ملتش استفاده نکند. قبل از او تقریباً همه‌ی قدرتمندان واقعی دیگر در حلقه‌ی "سیاست افغانی" زبان زور را به صراحت به کار برده بودند: از عبدالرحمن و هاشم خان و داودخان و امین و شهنواز تنی، تا طالبان و حزب اسلامی و چند عضو ارشد کابینه و پارلمان. روستار ترکی و علم‌گل کوچی و حشمت غنی احمدزی به همان اندازه گلو و چشم پاره می‌کردند که اسمعیل یون و لیوال و ذبیح‌الله مجاهد و قاری یوسف. کسی از آنها گلایه‌ای نداشت و تصور می‌شد که افغانستان صدا و موضع آنان را بخشی از سنت‌های تاریخی خود می‌داند که تا زمان ما نیز انتقال یافته اند.

به همین دلیل، صدای کرزی در پارلمان، صدایی ساده نیست. صدای یک زمامدار است که به حکم قانون اساسی فرمانده کل قوا نیز هست و در همین قانون اساسی صلاحیتی در حد "تولواک"، یا فعال مایشاء نیز برایش قایل شده است. این صدا، معنادار است و به طور آشکار بوی مبارزطلبی می‌دهد. او نه تنها مالکیت بر قانون اساسی، بلکه مالکیت بر روح و روان و جسم و سخن و همه‌ی دار و ندار مملکت را ادعا می‌کند. این سخنان نیز در برابر نمایندگان ملت بیان می‌شود و با ضرس قاطع و محکم. کرزی، حد اقل نشان داده است که اگر در هیچ حرف خود استوار نمانده، در حرف‌هایی که از این "جنس" گفته است، تا پای جان استوار مانده و از آن دفاع کرده است. گاهی دیده ایم که برای این استواری حتی با حامیان قدرتمند بین‌المللی خود نیز کُشتی گرفته است.

سوال این است که با این سخن از آنچه در ختم سال 2014 خواهیم داشت، چه می‌شنویم؟

***

اتفاقاً سخن آقای کرزی، ادامه‌ی همان روندی است که افغانستان پس از کنفرانس بن در سال 2001 میلادی به طور وارونه و قهقرایی طی کرده است. کنفرانس بن، در نفس خود، نقطه‌ی مهمی در تاریخ سیاسی افغانستان بود که می‌شد از آن تاریخ جدید سیاسی کشور را آغاز کرد. اما، از فردای همان روز، گویی سیر حرکت وارونه شروع شد و سکانداران، روی شان به طرف توافقات بن، پس‌پسکی شروع کردند به راه رفتن. نقطه‌ای که ظاهراً مبنا، توجیه و زمینه‌ساز شد برای این پس‌پسکی رفتن، انتخاب آقای کرزی بود تنها به این دلیل که پشتون قندهاری است و ظاهرشاه را نیز می‌تواند با یک بوسه بر روی دستانش، آرام کند. توجیه و زمینه‌ساز دوم، نحوه‌ی برخوردی بود که برخی از سران جبهه‌ی متحد در جریان اولین ماه‌های پس از کنفرانس بن در پیش گرفتند و در واقع، به گل‌آلود شدن آب کمک کردند.

این سیر قهقرایی دوام کرد. کرزی در لویه‌جرگه‌ی اضطراری باز هم برای زعامت افغانستان انتخاب شد. اجماع ملی و بین‌المللی، گویا باز هم از "واقعیت" آن روزِ "جامعه‌ی افغانی" متابعت کرد، اما از "روح" توافق "کنفرانس بن" دوری گزید. استفاده از تعبیر لویه جرگه به عنوان یک سنت افغانی و انتخاب کرزی به دلایلی مشابه، نشانه‌ای از یک گام بلند به عقب بود که در لویه جرگه قانون اساسی با گامی دیگر اما بلندتر دنبال شد. سیاست اتنیکی حتی در پروسه‌ی تسوید، بررسی و تصویب قانون اساسی به یک معیار تبدیل شد، نه آینده‌ی کشوری که قرار بود برای همه باشد و اساسات آن را نورم‌های مدنی و دموکراتیک تشکیل دهد.

گام به گام به همین منوال پس آمدیم تا زمانی که در آستانه‌ی انتخابات ریاست جمهوری، افغانستان، از زبان خبرنگار گاردین، کشوری خوانده شد که «توسط خرها اداره می‌شود»؛ وزرای دفاع امریکا و انگلیس این کشور را متعلق به قرن سیزده و هفده خواندند که مأموریت جهانی برای انتقال آنان به قرن بیست‌ویکم مسخره‌گی است؛ زمانی دیگر «قانونی بدتر از طالبان» را به امضای کرزی بیرون داد؛ زمانی دیگر طالبان «برادر و فرزندان صدیق افغانستان» قلمداد شد؛ رفته رفته دیدیم که کرزی به مهندسی پارلمان دست زد؛ بعدهم از زبان وی شنیدیم که این کشور، از خانه‌ی شهروندان آگاه یک ملت در قرن بیست و یکم، به "جنگل وحوش" تنزل یافته و لانه‌ی شیر است و گویا اطراف آن باید جالی و نرده و سیم خاردار گرفته شود و از هرگونه دست زدن به چوچه‌هایش حذر شود؛... و اینک نیز در پارلمان کشور می‌شنویم که طبل جنگ برای 2014 را به صدا درآورد.

***

فرانک ویویانو، خبرنگار مشهور بین‌المللی، به تاریخ 6 جولای 2011 در (New America Media) مطلبی را نوشت که از یک تصویر وحشتناک در آینده‌ی افغانستان خبر می‌داد. وی در آغازین سطور مقاله‌اش از قول ویلیام بیمن که یکی از همکاران نزدیک خودش و کارشناس برجسته‌ی منطقه است، نوشت که «جنگ افغانستان، به علاوه‌ی پوچی و بیهودگی، طولانی‌ترین درگیری نظامی تاریخ ما است.» سپس با نقل چشمدیدها و خاطرات خود از بوسنیا و رواندا نوشت:

«در یک روز مرطوب جولای سال ۱۹۹۵، من در چند کیلومتری غرب سربرنیتسا، هنگامی که هزاران نفر از زنان و کودکان در میان درختان در حال فرار بودند، از غم و اندوه دیوانه شده بودم. در پشت سر، در حدود ۸۰۰۰ تن از شوهران، پسران، پدران و برادران آنها توسط پیاده نظام صربستان قتل عام و به گودال‌ها پرتاب شده بودند.»

ویویانو ادامه می‌دهد که «تا سال ۱۹۹۲ حضور جامعه‌ی جهانی، در قالب نیروی حفاظتی سازمان ملل، در بوسنی چیزی بیشتر از نام نبود. این نیروها - ۴۰۰۰۰ نفر - نه نیروی واقعی حفاظتی بودند و نه دردی را دوا می‌کردند. "دستور" شورای امنیت سازمان ملل به این نیرو ها چنان مبهم و دست و پا گیر بود که در واقع تلاش‌های آنها را فلج کرده بود. تانک‌ها و نیروهای سازمان ملل متحد در سربرنیتسا، جنایات آشکاری را که در پیش روی آنها اتفاق می‌افتاد، در سکوت کامل تماشا می‌کردند».

ویویانو می‌گوید که «آنچه را من در آن روز بارانی تابستان در یک اردوگاه موقت پناهندگان دیدم و شنیدم، تا پایان زندگی در حافظه‌ام باقی خواهد ماند.» وی اشاراتی به آنچه در رواندا اتفاق افتاد نیز دارد تا بالاخره نتیجه‌گیری کند که افغانستان در آستانه‌ی حرکت به سوی یک «فاجعه‌ی جهانی» قرار گرفته است.

***

مسلم است که صدای ویویانو و امثال وی در دنیای سیاست که اصول و اخلاق خاص خود را دارد، گوش‌های زیادی را خراش نمی‌دهد. جهان از عصر اخلاق کلاسیک نیز به سرعت فاصله می‌گیرد که در آن فداکاری و نوع‌دوستی و امثال آن با ارزش‌هایی از ماورا توجیه می‌شد، هرچند در عالم واقع، باز هم آب به همان جویی می‌رفت که سیاست واقعی تعیین می‌کرد. امریکایی‌ها و اروپایی‌ها با صد زبان می‌گویند که (Enough is enough!) «آنچه اتفاق افتاده، کفایت می‌کند». گویا کسی از خدا و امام زمان مزد نمی‌خواهد و کسی به خاطر انسانیت و ارزش‌های انتزاعی‌ای که به آن مترتب است، بنیادهای اخلاق فردگرا، سودجو و لذت‌محور لیبرالیستی را قربانی نمی‌کند.

درچنین حال، صدای جنگ‌طلبی کرزی به وضوح نشان می‌دهد که افغانستان حرکت خویش را به سوی باتلاق یا فاجعه‌ای که ویویانو پیش‌بینی کرده است آغاز می‌کند. "عجله برای فرار از افغانستان" که ویویانو تذکر می‌دهد، گویا عجله برای فرار از غرق شدن در باتلاق است. امریکا و ناتو دیگر نمی‌خواهند پای شان در ماجرایی گیر باشد که آخر آن با فرمان کرزی یا افرادی در حد او تعیین می‌شود. مذاکره با طالبان و حزب اسلامی نیز برای این است که افغانستان را برای خود افغان‌ها بگذارند. تأکید سازمان ملل بر اینکه هرگونه مذاکره و توافق با طالبان باید توسط خود افغان‌ها انجام شود، سلب مسئولیت از دوسیه‌ای است که گویا دیگر به جهان ارتباط نمی‌گیرد و کسی حاضر به پرداخت غرامت آن نیست.

***

در این حال سوال اساسی این است که در قدم اول، برای دفاع از یک ملت و قانون اساسی و زندگی مدنی آن چه می‌توان کرد؟ ... در قدم دوم، اگر گویا قبول شود که فاتحه‌ی ملت خوانده شده و دیگر مجالی برای حفظ آن وجود ندارد، برای آنانی که در خط اول قربانگاه بعد از سال 2014 می‌ایستند، چه پناهی داریم که باید از همین حالا به فکر ایجادش باشیم؟... هزاره‌ها چه می‌کنند که در یک خط طولانی به عمق صدها کیلومتر، صف مقدم فاجعه‌ی انسانی را اشغال کرده اند؟... تاجیک‌ها و ازبک‌ها چه می‌کنند که محوریت جلوگیری از فاجعه، به محوریت انتقال به فاجعه‌های هولناک‌تر را گوشزد نکند؟ .... زنان و جامعه‌ی مدنی چه می‌کنند که بی‌پناه‌ترین و بی‌صداترین قربانیان روی جاده‌ها در سراسر کشور محسوب می‌شوند؟.... پشتون‌های آگاه و مبرا از صدای کرزی و طالب چه می‌کنند که صدای شان از حلقوم طالب و کرزی بیرون نشود و طنین آن متفاوت‌تر از این دو باشد که امروز در سراسر جهان نماینده‌ی پشتون و خواسته‌های سیاسی آن قلمداد می‌شوند؟...

***

برغم اینکه تلاش می‌کنیم به سیاست‌های اضطرار داخل نشویم، گویا با فوت کردن زمان، باری دیگر به همین گود پرتاب خواهیم شد. تا ختم سال 2014 هنوز هم سه سال در اختیار داریم. از حالا تا سه سال چه کار مهمی است که قابل انجام نیست: می‌شود صدای خاموش ملت افغانستان را به گوش جهان رسانید و عواقب هرگونه فاجعه‌ی انسانی‌ای را که در راه است به طور جدی برای آنان گوشزد کرد. می‌شود با نومیدی از هر دری که کوفته‌ایم، به خود برگردیم و سر به گریبان فرو بریم و برای پناه خود، به آنچه در حد توان و حیطه‌ی مسئولیت خود ما است، توجه کنیم.

طالبان مسلح اند. حزب اسلامی مسلح است. اردوی ملی تحت زعامت کرزی و رحیم وردک و هزاران افسر هم‌ردیف آنان مسلح اند. اما، حد اقل هزاره‌ها، و زنان و فعالین مدنی، بدون دفاع و غیرمسلح، به گونه‌ی توده‌های میلیونی در شهرهای بزرگ یا قریه‌ها و دهات متروکه‌ی خویش نظاره‌گر اند. صدای این جامعه چگونه باید به گوش جهان رسانده شود؟ مسئولیت سیاسی امریکا و ناتو و سازمان ملل در برابر این توده‌های میلیونی چیست که در طول ده سال گذشته، برغم سیاست‌های سکوت و فراموشی‌ای که در برابرشان اعمال شده، همچنان صبور و استوار از جامعه‌ی مدنی و ارزش‌های دموکراسی و انسانیت دفاع کرده است؟... مسئولیت اخلاقی و انسانی‌ هزاران نهاد مدنی و بین‌المللی چیست تا از آن فاجعه‌ی بزرگی که ویویانو هوشدار می‌دهد، جلوگیری شود؟

جبهه‌ی ملی طرحی را به عنوان گزینه‌ی برون‌رفت از بحران مطرح کرده است. این طرح شاید صد عیب و کاستی داشته باشد. هر طرحی دیگر نیز به شمول همین طرحی که ناف آقای کرزی را با ارگ پیوند زد، عیب و کاستی‌های زیادی دارد که گویا خود آقای کرزی تلاش دارد به کمک طالبان آنها را رفع و رجوع کند. اما چرا کرزی و یاران او این صدای ساده و ابتدایی را به مثابه‌ی تجزیه و نقض وحدت ملی و تمامیت ارضی تلقی می‌کنند و حتی به سفارت‌خانه‌های خویش دستور می‌دهند که به رجال امریکایی که در نشست آلمان اشتراک کرده اند، ویزا صادر نکنند!

***

شاید کرزی تصور می‌کند که با صدای بلند خود در پارلمان، می‌تواند واقعیت دیگری را که در پشت دیوارهای ارگ پنهان کرده و دارند خنجرهای خود را صیقل می‌زنند و دندان‌های خود را روی هم می‌فشارند و پا به پا می‌شوند، از چشم جهان کتمان کند. اما این صدا، صدایی نیست که برای پوشاندن آن کابوس وحشتناک و هوشداردهنده کارامد باشد.

مردم، اگر از هیچ چیزی به وحشت نیفتاده باشند، باید از صدای کرزی به وحشت دچار شوند. این صدا قبل از سقوط رژیم داکتر نجیب‌الله و ورود مجاهدین به کابل هم شنیده می‌شد. قبل از ظهور طالبان و در هنگامه‌ی حرکت آنان نیز شنیده شد، و وجه عملی آن نیز در زمان حکمروایی طالبان برای تمام جهان نمایش داده شد.

با اینهم گویا کرزی کمی عجله کرده است. تا سال 2014 تنها او فرصت ندارد. جهان نیز برای بازنگری و تجدید نظر بر آنچه بعد از خروج خود از افغانستان به جا خواهد گذاشت، فرصت دارد. قربانیان سکوت و فاجعه نیز فرصت دارند که نگذارند کرزی با فرمانداری خود سرنوشت خون و مرگ را بر ویرانه‌های امید و آرمان‌های تاریخی آنان برای یک جامعه‌ی بهتر و انسانی‌تر رقم زند.

صدای کرزی بوی جنگ دارد، اما گویا هنوز هم راه‌هایی هست که وی را به آرامش دعوت کند.

 جمهوری سکوت 

دیرباوری رهبران سیاسی٬ خوشباوری مردم و جسارت حکومتگران قبیله سالار

بی بی مهرو: و در فرجام چرا؟

میگویند: آقای عبدالکریم خرم وزیر (پیشین) فرهنگ افغانستان، یکی از کاراته بازهای شناخته شده کابل را نزد خود خواسته بود. ورزشکار دوراندیش در خانه پنهان شد و به دیدار آقای خرم نرفت. پرسیدند: آیا بـا وجـود داشتن کـمربند سیاه از وزیر فرهنگ میترسی؟ پاسخ داد: من از وزیر فرهنگ نمیترسم، از "فرهنگ" وزیر میترسم.

اگر یادواره بالا شوخی هم باشد؛ به غبار تازه ترین کار دکتور غلام فاروق وردک وزیر معارف افغانستان نمیرسد. با دریغ، از "معارف" این وزیر، بیشتر از "فرهنگ" آن وزیر باید ترسید. دستور خرم از آستان "دانشگاه" و "دانشجو" فراتر نرفت، ولی فرمان دکتور وردک نام و نشان دوصد و چند ساله آزاده بانویی را از سر دروازه "لیسه نسوان بی بی مهرو" پایین افگنده و نوزادی به نام "پوهاند عبدالقیوم وردک" را به جایش نشانده است.

 

فاروق وردک پنجاه و سه ساله از آگاهترین آدمهای روزگار است. نامبرده افزون بر رشته های فارمسی و انگلیسی، در ندانستن زبانهای پشتو و فارسی نیز دکترا دارد. اگر میگویید، ندارد، میتوانید روآورید به تازه ترین گفتگویش با مجاهد کاکر گزارشگر تلویزیون "طلوع"، به ویژه آنجا که میگوید: "فامیده نمیتانیم ولی کامن سنس ما و شما که اپلای کنیم، فامیده میتانیم." خوب! او وزیر معارف نشود، چه کسی شود؟ 

 

گذشته ازینها، تلاش برای کشتن "بی بی مهرو" از سوی وزیر معارف نمیتواند ناآگاهانه باشد. در این گزینه ننگین پنج رسوایی بهم تاب میخورند زن ستیزی، زبان ستیزی، تاریخ ستیزی، باهمی ستیزی و ارزش ستیزی در روزگار کنونی سر آدم را باید مار گزیده باشد تا بر هستی بانویی که تاریخ دو سده پسین نه بر گوشه چادر، بلکه بر جاودانگی چهره اش نگاشته شده، چلیپا بکشد و به رویش نام آقایی را بنویسد، آنهم آقای گمنامی که شناسنامه کوتاهش با رتبه "پوهاند" آغاز میشود و با جغرافیای "وردک" پایان مییابد گیریم "پوهاند وردک" بودن، یگانه سنجه نشستن (یا نشاندن؟) به جای "بی بی مهرو" بوده باشد، چرا وزیر معارف – اگر زن ستیز نیست – نام "دکتور معصومه عصمتی وردک" را آنجا ننوشت؟ 

 

آیا این بانوی اندیشمند فعال اجتماعی، شخصیت سیاسی و پژوهشگر دارای برترین جایگاه اکادمیک فوق لیسانس در رشته "آموزش و پرورش" – از نشنل کالج آف ایجوکیشن/ شیکاگو – نبود؟ مگر بیشتر از چهل و چهار سال یکی از پیشگامترین زنان افغانستان در گستره های تعلیم و تربیت، نهضت نسوان، ادبیات، اقتصاد، رسانه ها به شمار نمیرفت؟ آیا هفت کتاب به سه زبان ننوشت؟ و افزون بر همه، مگر از وردک نیست؟

 

چرا وزیر معارف – اگر زبان ستیز نیست – یکی از لیسه های "نازو انا"، "شیرین عینو"، "ملالی" یا "زرغونه" را به جای "بی بی مهرو" نشانه نگرفت؟ برای آنکه همه نامها نه تنها پشتو اند، بلکه "تخیلی" نیز؟ بگذریم ازاینکه ملالی میوند، نازو ابدالی و عینو پنجوایی وجود خارجی ندارند؟

چرا وزیر معارف – اگر تاریخ ستیز نیست – لیسه های "رحمان بابا"، "خوشحالخان ختک" یا "پیر روشان" را به جای "بی بی مهرو" به قربانگاه نفرستاد؟ آیا او نمیدانست که یکی ازین سه نام سترگ و ارجناک نه پیشوند "پوهاند" دارد و نه پسوند "وردک"؟ 

 

چرا وزیر معارف – اگر باهمی ستیز نیست – در شب و روز اینهمه آشوبزده که باشندگان افغانستان با هزار دلهره در کنار همدیگر چشم به آشفتگی سرنوشت خویش دوخته اند، به جای ساختن یک مکتب تازه و "لیسه نسوان پوهاند عبدالقیوم وردک" نامیدنش، آرامترین و بیدردسرترین گوشه کابل (منطقه بی بی مهرو) را انبار باروت میگرداند تا سپس آن را رندانه با کبریت آشنا سازد؟

و در فرجام، چرا وزیر معارف – اگر ارزش ستیز نیست – بر گرده "معارف" لگد میزند؟

در سنه 1390 ه. ش در قلمرو شاه شیران قبله عالم حامدشاه خان کرزی که در دربار او وزیران و مستشارهای عاقل، عالم، بادرایت و دوراندیش زیاد بودی که  یکی وزیری بودی اندر طایفه همیشه مقرب دربارها یعنی وردک، که نرده های ترقی را به سرعت باد طی بکردی و مقرب خاص و همدم یاور مخصوص قبله عالم بشدی. او را فاروق خان وردک نامیدندی. وی که گویند سر رشته در دارو شناسی بداشتی و این علم را از کشور همیشه دوست همسایه شرقی که در شبانه روز هشتادو شش هزارو چهارصد بار از روی پاکی  و خلوص نیت الطاف خیر به ملک خداداد حامدشاه خان مینمایندی، در آن دیار مهارت در این رشته را بیاموختی.
قبله عالم هم از روی نمک شناسی و ارادتی که به آن کشور همسایه دارد و ایمان خاص به دارالعلوم ها و دستپروده های آن دیار دارد با یک تصمیم دوراندیشانه عاقلانه وبا استخاره ملاهای آی اس آی فاروق خان را محرم راز و سمت وزارت معارف بدادی.
فاروق خان هم از آنجائیکه دارو شناس بودی و با تأثیر و خواص داروها آشنا بودی قسم به ردا قبله عالم بخوردی که از تمام فنونی را که در دارالعلوم های ملک پاک بیآموختی برای مداوای طفلکان و مدارس این دیار بکار خواهد بردی و به شکل مرسوم در عنعنه قبیله وی خویش کتب و مدارس را نظم خواهد دادی.
در نخست نام سیاسران را از کتب طفلکان حذف بکردی و بگفتا که طفلکان را نشاید که در هنگام سبق آموختن نام ننگ ناموس وسیاسران را به زبان بیاورندی. میلیون ها درهم اتازونی را که دوستان نصرانی قبله عالم به این دارالاسلام ذکات بداندی صرف اصلاح این کتب بشدندی. بلاخره کتب طفلکان به رسم و عنعنه قبیلوی مطابقت بکردی. از این خرد وی دیگر وزیران و وکیلان حیرت ها بکردندی و تشویق ها  این وزیر داروساز را بکردندی.
بعداً این وزیر نظر به کتب ادبیات دری انداختی و بگفتا که چرا در این کتب از شاعران فارسی زبان بنوشتندی. ما از خود ننگ و ناموس بداشتمی و ما را نشاید که مفاخر همسایه غربی که با ما نه لسان مشترک دارد و نه کلتور مشترک و نه هیستوری مشترک. باز رو به امیر خزانه بنمودی که او هم روزی طالب العلم در همان دارالعلوم های ملک پاک بودی. گقت صلاح  مایان را نباشد که اندر کتب طفلکان مدح این همه بیگانگان بنوشتندی و این به صلاح وحدت قبیلوی  نبودی. ما را از خود ننگ و غیرت همی بودی. امیر خزانه گفت که این از اهم امور بودی و ما را در خزانه درهم های اتازونی زیاد برای زدودن لکه ننگ وعار موجود بودی. باز درهم های اتازونی امیر خزانه به وزیر وردک بدادی  و کتب جدید ادبیات دری را توسط هئیت تألیف و ترجمه نا دری زبان ها اصلاح بنمودی. و نام و آثار تمام بیگانه های فارسی زبان را از آن بیرون بکردی. باز هم دیگر وزیران و وکیلان به درایت این وزیر احسن بگفتندی و از این خرد بیهوش شدندی.
القصه روزی این وزیر در دربار خود متوجه بشدی که مدرسه ایست در بلد کابل که در آن طفلکان سیاسر سبق آموختندی. نام این مدرسه از سنه های ماضی بی بی مهرو بودی. وزیر که این نام را خلاف عرف و رسم قبیله دانستی سوال بکردی که این بی بی مهرو کی باشد و چرا مدرسه یی به قرب ما  به نام یک سیاسر بگذاشتندی. بعد معلوم شدی که در روزگار ماضی این بی بی مهرو در بلد کابل یک داستان عشقی هم بداشته بودی پس این نام را باید در جاه بحذفیدی تا دامن قبیله را از لکه ننگ پاک بکردی. وزیر دانا در جا بفرمودی که  با این نام منحوث مؤنث آینده طفلکان را خراب بشدندی. پس تصمیم بگرفتی که نام  یکی از نزدیکان نرینه اش را به آن مدرسه اطلاق ینمودی که هم طفلکان را آینده تربیت خوب قبیله بشوندی و هم این نام از این طفلکان سیاسر مواظبت بنمودی.
و همین بود که بی بی مهرو را معدوم بساختندی و آن مدرسه را لیسه نسوان پوهاند عبدالقیوم وردک نام بنهادندی.


بازبین

نویسنده: بازبین

دیروز 27 جدی در بدخشان در نشستی که جامعه مدنی با نماینده های مجلس داشت 

بعدازسخنرانی رهبر کنگره ملی لطیف پدرام نماینده مردم بدخشان درمجلس معلم 

سیف الدین خان مسعول  جامعه مهدنی در بدخشان از برخی وکلا انتقاد نمود .

زمانکه از امان الله پیمان نام برد خشم یکی از هواداران پیمان برانگیخته شد و بالای 

معلم سیف الدین  و منشی این نهاد  حمله کرد هردو را زخمی ساخت . فرد مهاجیم 

توسط نیرو های امنیتی دست گیر و از نزد ش یک دسته چاقو بدست امد.

پیمان نیز این حادثه را تاید کرد ه گفت: معلم سیف الدین دران مجلس به" شخصیت من

تعرض کرده و باید جواب گوی باشد . از مقامات حکومتی در بدخشان نیز تقاضا نموده تا

معلم سیف الدین مورد بازجوی قرار گیرد.

گزارشگر : میرزا حاجی

  نعمت الله ترکانی

 ( قضاوت یکجانبه عادلانه نیست)

این نوشته آقای مسعود فارانی در چند بخش خلاصه شده است که بصورت خاص انگشت گذاری روی مسله ای زبان فارسی دری است نه چیز دیگر و ایشان خیلی  ماهرانه حقایق را هم از روی سکه و هم از پشت سکه خوانده اند. اما چیزیکه در نوشته ایشان متناقض جلوه میکند برخورد یکجانبه به مسلۀ رشد زبان وادبیات  فارسی دری و معرفی باز یافته های غیر موجه  از به حاشیه کشیدن زبان اکثریت نفوس افغانستان عزیز است.

فارسی دری اکنون وسیله افهام و تفهیم نود در صد نفوس افغانستان است. با پیدایش مدیای جهانی چون انترنت، تیلویزیون، رادیو و پیام رسانی توسط تیلفون های همراه مسلمن هر زبان با لهجه و معنای کامل آن وسیله افهام و تفهیم انسانها میگردد. هرچند در ایران افغانستان و تاجیکستان فارسی دری در گفتار، لهجه های متفاوت و اصطلاحات گوناگون دارد ولی زبان گویش ادبی و نوشتاری آن یکی است.

آقای مسعود فارانی هم مثل کریم خرم، فاروق وردک، اسماعلیون، و دست اندرکاران افغان جرمن آنلاین  و افغان ملتی ها روی مسلۀ دانشگاه، دانشجو، افغانستانی و دیگر واژه های مرسوم در نوشتار فارسی دری را برتری بخشیدن به بیگانگان خوانده و ماهرانه قضیه را بی ارتباط به فعالیت های فایشستی مشتی از حاکمان و سرتمداران قدرت های دولتی در نیم قرن اخیرارزیابی کرده اند.

هر چند طرح این مسله که واژۀ پوهنتون از سالیان دراز درمیان مردم افغانستان عمومیت یافته و در هر دو زبان پشتو و فارسی رواج یافته است. باید گفت در مراجعه به تاریخ واژه معادل آن برای اولین مرتبه به عوض واژه عربی دارالعلوم و یا فخرالفنون در مقابل واژه انگلیسی یونیورستی در نیمۀ اول قرن بیستم در ایران خلق گردیده وعمومیت یافته است. حتا اگر این واژه دانشگاه را با پوهنتون مقایسه کنیم. عیننا مثل وآژه ( لمری وزیر) بر گرفته شده از ( نخست وزیر)  ایرانی ها در دورۀ حکومت خلقی ها به سرتمداری حفیظ الله امین است. آقای مسعود فارانی و دوستان شان فکر کنند که از کلمات لویه جرگه و ولسی جرگه در ایران و تاجکستان شنونده های رادیو و تیلویزیون چه چیزی برداشت میکنند.

پایفشاری آقایان سراج وهاج، مسعود فارانی، حفیظ الله خالد  بخاطر دست برداشتن  بنگاه خبر پراکنی بی بی سی و یا تیلویزیون ها و روزنامه های افغانستان از استعمال واژه های فارسی دری چه بد نامی برای شان به ارمغان میاورد. نویسندگان افغانستان آنانیکه شعری مینویسند، داستانی مینویسند و یا خبری را میرسانند نه تنها برای مردم افغانستان بلکه برای اضافه از یکصد و پنجاه ملیون شنونده فارسی زبان در سراسر جهان سر وکار دارند. گذشته از اینها واژه پوهنتون در انطرف سرحد میان پشتون های پاکستان ناشناخته است زیرا آنها با واژۀ یونورستی و کالج خوی گرفته اند. .برعلاوه در آنطرف سرحد بر دروازه هیچ بیمارستانی روغتون و داروخانه ای درملتون نوشته نیست. پس اگر نویسنده ای به زبان فارسی بخواهد در یکی از اشعارش واژه بیمارستان و یا دارو خانه را روغتون و یا درملتون بگوید این داستانش را غیر ازبیست و شش ملیون  مردم افغانستان چه کسی خواهد فهمید؟

آقای مسعود فارانی و یاران ایشان هیچگاهی به این فکر نیفتاده اند که کتاب های فارسی دری  رسیده از هند، ایران و پاکستان هیچگاهی با چنین واژه های چون پوهنتون، روغتون، درملتون، شاروالی ووو آراسته نشده و این واژه ها در زمان حکومت های نادر خان، ظاهر خان و خلقی ها به زبان فارسی دری مخلوط گردیده. نه تنها واژه ها بلکه اماکن و مناطق جغرافیای به فرمان یک فایشست بر سر قدرت تغیر یافته است. دور نمیرویم در ماه گذشته مکتب نسوان بی بی مهرو  توسط فاروق وردک به مکتب پوهاند عبئالقیوم وردک نامگذاری  شده است. حالا منطقه بی بی مهرو در بخش جنوبی فرودگاه کابل هم فردا به نام یکی از وطنداران وردکی ما مثما خواهد شد. قیوم وردک اسیستانت یک آموزگار المانی در سالهای 1350 الی 1353 دانشکدۀ علوم طبیعی دانشگاه کابل به کجا و بی بی مهرو به کجا! عبدالقیوم وردک بعد از ده دقیقه لکچر آموزگار المانی فیزیک برق؛ یک دقیقه با ادبیات یک کودک دبستانی گفته های این آموزگار المانی را ترجمه میکرد و هر چند مورد تمسخر محصلین قرار میگرفت برویش نمیاورد، اما بی بی مهرو زنی که داستانهای مبارزات او در یکقرن گذشته سرخرویی تاریخ ماست توسط یک فایشست بخاطر فارسیوان بودن اش فراموش میشود و یک چاپلوس و بوت پاک جای آنرا میگیرد. قیوم وردک  مثل فاروق وردک یک متملق و آستان بوس دربار محمدداود بود که مثل خود فاروق وردک  که به مقام وزارت معارف افغانستان در کابینۀ کرزی رسید.. در ولایت هرات سبزوار که نامش قدامت تاریخی هزار ساله داشت به شیندند، بخشداری فشگان به پشتون زرغون، و بخشداری قره تپه به تورغندی مبدل شده است. این ها تصادفی نبوده در پشت مبادلۀ این نام ها در اکثر مناطق (فارسیوان )ها به دستور فایشست ها یک هدف سیاسی و شیطانی تعقیب گردیده است.

در سال 1352 زمانیکه در باشگاه شبانه ای دانشگاه کابل بودم.  نصرالله حافظ شاعر و ادیب گرانمایۀ زبان پشتو را یکشب با خود داشتیم. آنروز ها در مقابل جملۀ زمزمه های شبهنگام به زبان پشتو افادۀ (دشپی ژغونه) رواج داشت. پیشنهاد یکی از دانش آموزان برای او که یک عضو و گرداننده ای این بخش بود ارایه شد که زمزمه های شبهنگام با (دشپی ژغونه) هیچ ارتباط معنایی ندارد. در شب سگ ها هم پارس میکشند و سوسک ها هم وز وز میکنند اما مراد از زمزمه آواز نیست. بلکه زمزمه گفتار میان دو دلداده است... یک هفته بعد در اثر  این پیشنهاد (دشومدمو انگازی )  عوض دشپی ژغونه مرسوم گشت.

حالا بگفتۀ آقای مسعود فارانی چه کسانی میخواهند  با مغالطه کاریها ضروریات را از انظار مردم پنهان کنند و برای وحدت ملی زیان وارد نموده و باعث زمزمه های مشتی عصبانی و جواسیس بیگانه کلماتی چون آریانا، خراسان و افغانستانی را خلق کنند. من اصلن نمیدانم برداشت آقای فارانی و دوستان شان از واژه افغانستانی چیست؟ در حالیکه این واژه هم افغان و افغانستان را در بر دارد و تنها یک (ی) نسبتی افراد این سرزمین را بنام افغان معرفی میکند. خیال میکنم یا اینها سواد ندارند و یا خر جهالت خود را چپه سوار شده اند. این درست مثل آنست که یک فرد تاجیک را تاجکستانی و یا عرب را عربستانی و یک  ترک را ترکی هوویت بدهیم. اما در سایت های فایشست های افغان ملتی  ازین واژه پیراهن عثمان غنی ساخته و آنقدر به آن تاخته اند وپرداخته اند به اصطلاح مقاله نوشته اند که استفراق آدم در میاید .

در یکی از نوشته های سراج وهاب حتا به واژه های سوچه زبان دری خط بطلان کشیده شده و این درست بدان معناست که باید روی تمام متون ادبی و تاریخی زبان فارسی دری  خط بطلان کشید. مشاور فرهنگی آقای کرزی اسماعلیون حتا زبان فارسی دری را در مقابل زبان انگلیسی در افغانستان به حال محو شدن قلمداد نموده و صریحا نوشته است ازین به بعد زبان پشتو زبان درباری است. همه فایشست ها به این نتیجه رسیده اند که زبانی به نام فارسی وجود ندارد و این زبان در حال فراموشی است وهمچنان عده ای پای بند کرده اند که استعمال واژۀ فارسی و یا پارسی اشتباه است و کسانیکه زبان فارسی میگویند از وابستگان ایران اند. همه چیز فراموش آقایان شده. آنی که در سالهای 1340 دانش اموز دبستان بودند فراموش کرده که بالای مجلد اموزش زبان فارسی دری نوشته شده بود ( قرائت فارسی)  و حالا از برکت دولت امریکایی کرزی و آزادی بیان نیشخوار فایشیزم اینست؛ ( دری نه فارسی )...

اول اینکه این بازی سیاسی غیر از یک مضحکه چیز دیگری نیست. زیرا بنام پارس و یا فارس دیگری کشوری در جغرافیای جهان وجود ندارد که این زبان بدان منسوب باشد. در ثانی هم کرزی و هم اکثر این فایشستان جیره خواران ایران اند که ماهانه از خرانه های ایران ملیونها دالر را بخاطر پیشبرد برنامه های تفرقه افکن و حکومت کن را بدست میاورند. همین حالا اضافه از دو ملیون پناهنده افغان پشتون و ( فارسیوان) در جمهوری اسلامی ایران مهاجر اند و منتظر لحظه ای اند که بساط این جباران برچیده شود و به موطن خود بر گردند. این مهاجرین عزیز میهن آنقدر با زبان و فرهنگ ایرانی ها خوی گرفته اند که دیگر نه یادی از پوهنتون و نه روغتون و نه هم درملتون دارند.

آقای مسعود فارانی در پشت سکۀ سیاست فایشیزم به کشف تازه دست یافته اند و ان اینست که مرحوم علی احمد کهزاد در رکاب ولی نعمت اش شاه محمود خان صدراعظم،  قلمفرسایی داشت هرگز پیشنهادی نداشت  مبنی براینکه کلمات  و لغات پشتو اززبان  فارسی دری برداشته  و یا حذف شود ... این به چه معنی است در حالیکه خود جناب فارانی صاحب اعتراف میکند که محمد گل خان مهمند که پشتو خواهی اش کاملا عیان است نیز در رکاب ولی نعمت اش شاه محمود  پیشنهاد نکرد تا تمامی کلمات و لغات فارسی دری اززبان پشتو حذف و برداشته شود و این کلمات تازۀ زبان پشتو در زمان همین فایشست با فرمان های جداگانه تشکیل ( پشتو تولنه) و اموختن جبری زبان پشتو در کورسهای خاص عرض اندام کرد... خوب من میگویم اگر آقای مسعود فارانی سواد کافی دارد باید بداند که واژه های فارسی دری نه تنها در زبان پشتو بلکه در زبان اردو، ترکی و عربی  موجود است. تنها در زبان پشتو و اردو اضافه از چهل در صد واژه های این زبان هارا احتوا میکند و هر گاه محمد گل خان مهمند پیشنهاد میکرد که واژه های زبان فارسی دری از زبان پشتو برداشته شود دیگر اشعار خوشحال خان ختک، رحمان بابا، حمید ماشوخیل و حتا شاعران معاصر زبان پشتو بکلی محو میگردید. زیرا هشتاد در صد ردیف و قوافی زبان پشتو و اردو  از زبان فارسی دری و عربی گرفته شده است. این برعلاوه واژه های زبان فارسی دری و عربی است که در متن اشعار همه شاعران زبان پشتو موجود است. پس هم ولینعمت مرحوم علی احمد کهزاد و هم پدر فایشیزم افغانستان محمدگل مهمند میدانستند که چنین امری  خارج از امکان بوده  و مردود است.

موضوع دیگری را که آقای  مسعود فارانی مطرح میکنند و خیلی هم خنده آور است تماس ایشان در یک مقطع خاص تاریخ است که حد اقل نسلی  از نیمه قرن بیستم آنرا بیاد دارند. طرح ایشان خیلی  ماهرانه است و به اصطلاح با مشتی از خاک به چشم همه میزنند و بعد به اصطلاح کیف میکنند. ایشان چنین میپندارند که خوشرقصی  روشنفکران و یا احیانا سرتمداران سیاست های تفرقه بینداز و حکومت کن در « سره سازی» زبان و فرهنگ  و آن هم از غرب افغانستان ( ایران) کارش را کرد و علت اساسی جنگهای ویرانگر شد . پارسی بازی ها روسها را بر سرنوشت مردم ما مقرر کرد... القاعده را به افغانستان دعوت  نمود  و بعد امریکا ــ انگلیس را میدان داد و نتیجۀ آن پیدایش کدورت های شد که زباله آتش آن از محافل و سایت های انترنتی  برخاست...

باید از آقای مسعود فارانی پرسید: بگفتۀ شما دراین دوران چه کسانی  مسوول چنین کدورت ها بودند؟ آنان کی بودند و حالا کی هستند؟ خیال میکنم آخرین جواب ایشان این باشد که اعضای دولت دسنشاندۀ خلق و پرچم، جهادی هایکه بر مادر و پدر خود رحم نکردند و همه را بخاطر گرفتن قدرت دولتی کشتند، مهاجر ساختند و خانه و کشانه ای شانرا ویران نمودند و به دنبال آن طالبان جهالت و تیم امریکایی کرزی! حالا وطنخواهانی که نه بر "پارسی"بازی افراطی و نه بر "پشتو"بازی افراطی علاقه داشتند، در موقعیت دشواری قرار گرفتند... غیر از همین مردم بیچاره ایکه سی سال است بر سر شان بم میبارد، مزارع شان  مین کشت میشود ، خانه ای شان ویران میگردد و مجبور میشوند یا به خارج از افغانستان و یا در داخل افغانستان به زیر خیمه ها زندگی کنند، چه کسانی اند؟! من از آقای معسود فارانی میپرسم: زبان فارسی را که ربان مهر و دوستی است  چه کسانی به کین و نفرت و توهین مبدل کرده است؟! چرا برف بام خود را به خانۀ دیگران می اندازید. مگر شما درین معرکه اول وکیل دعوای چه کسانی هستید؟ میخواهید از کریم خرم که واژه ای  دانشگاه  را غیر اسلامی خواند دفاع کنید و یا از آقای سراج وهاج  که همه کتاب های این زبان را مردود میشمارند؟ و یا هم  از اقای حفیظالله خالد که گویندگان اخبار بی بی سی به زبان فارسی دری را میخواهند به محکمه بکشانند؟ اگر دست آویزی غیر از نشیخوار های چند سمت پرست ندارید و اشاره ای شما به نفوس فارسی زبان افغانستان نیست! فکر میکنم باید به عقاید خود تجدید نظر کنید. زیرا 90 درصد مردم افغانستان از نعمت سواد محروم اند و افاده های به نام تفکیک و سره سازی زبان را نمیدانند. 

آقای مسعود فارانی با انداختن تیر به تاریکی مینویسند«... وجود خیلِ از"نویسندگان" که به نرخ روز نان می خورند و بعضی از آنها گذشته های ننگین و جنایت بار شان را در زیر پرده ساتر قوم گرایی پنهان می دارند، درد اصلی نیست...» چرا آقای فارانی این نویسندگانرا معرفی نمیکنند. اینها کیستند؟ مگر ترس از قلم تیز آنان آقای فارانی را از آوردن نام ایشان  منصرف میسازد؟ درد اصلی آقای فارانی چیست؟ با این طرز نوشتن به قناعت چه کسی میپردازند؟  آنانیکه زبان پارسی و یا فارسی میگویند نه فارسی دری. و آنانیکه خراسان، هزارستان و یا آریانای کبیر میگویند نه ( لوی اقفانستان)... برای اثبات ادعا های کاذب بهتر از آقای فارانی دلیل و برهان میاورند یا عکس آن؟ توجه به این مسله بدون درک از توطعه های سیاسی امکان پذیر است یانه؟ آیا وحدت ملی، همدلی و وطنداری با نشان دادن چنین عکس العمل های فایشستی میسر میگردد یانه؟ و بالاخره سرنخ این همه تفرقه افکنی ها بدست کیست؟...

مگر موجودیت کلمات فارسی در زبان پشتو و یا کلمات پشتو در زبان فارسی میتواند درد مردم ما را مداوا کند؟ من میگویم تمام این ها همه ترفند بازی به نام زبان، سمت، قوم، قبیله و نژاد یگانه سلاح برندی است که در شکستن وحدت ملی، همزیستی برادرانه و حکومت قانونی و شرعی شده است. کسانیکه این مسایل را دامن میزنند یا وابسطه به کشور های همسایه و یا هم امریکا ــ انگلیس اند.

آقای مسعود فارانی  در ادامۀ  دُر فشانی های خود میفرمایند: «... اکنون که مشکل „دانشگاه“ و „پوهنتون“ بی جا سربلند نموده، موازی با آن چندین سوژۀ غیر ضروری که بوی نفاق و جدایی (آنهم درین مرحلۀ حساس) ازآن بمشام میرسد، نیزسر بلند کرده است...» اعتراف میکنم که در زبان همه مردم افغانستان واژه پوهنتون نسبت به دانشگاه  قابل فهم است و واژه دانشگاه راکسی نمیشناسد. ولی این بدان معنا نیست که این واژه را کسی بما صادر کرده باشد. دانش با پساوند گاه در زبان فارسی محل فراگیری دانش را تلقین میکند و این واژه  نه به خاطر انداختن نفاق میان دو ملیت بزرگ افغانستان بلکه زبان نوشتاری در متون زبان فارسی دری است. اگرمن مینویسم و یا  بنگاه خبر پراگنی بی بی سی بدان اشاره میکند نه تنها برای نفوس افغانستان بلکه  صد و پنجاه ملیون فارسی زبان دنیا را در نظر داریم  و اگر هر فارسیوان آنرا به زبان بیاورد هدفی غیر از معرفی این اسم مکان ندارد. مگر که با جزم اندیشی فایشستی آنرا به جدایی ملیت های وطن نسبت دهد.

آقای مسعود فارانی  در نوشته ای شان به اصطلاح  عده ای را به خاطر به رسمیت شناختن خط دیورند که فکر میکنم خارج از جنگ زبانی است مسوول  دانسته  اند. هر چند به عقیده ای من طرح عدم شناسایی خط دیورند با وجود معاهدات امیر عبدالرحمن خان در یکصد و پنجاه سال قبل با دولت انگلیس و بی اهمیت بودن این مرز و بعد بوجود آمدن جغرافیای پاکستان با همین مرز یک دسیسه ای  بیش نیست اما باید اذعان کرد که مرز دیورند علت اساسی کشیدگی های سیاسی، تهاجم رسمی سیاسی پاکستان علیه افغانستان است. هرچند این مرز غیر از یک مرده ریگی میان افغانستان و پاکستان شمرده نمیشود و در دو طرف آن اقوام و قبایل پشتون بدون ویزه های رسمی رفت وآمد داشته و تجارت آزاد را دوام میدهند اما هم اکنون بزرگترین کانون تشنج زایی در هر دو طرف مرز را بوجود آورده است. تمام اعضای القاعده و تروریست های ممالک عربی و آسیای میانه درآن ساحات لانه کرده اند. حتا تشنج های سیاسی و سلیقه ای در آنطرف خط دیورند در زمان سلطنت ظاهر خان و محمد داوود باعث مهاجرت عده ای از بزرگان نشنل عوامی پارتی به خاک افغانستان میشد... حالا پرسش اساسی از آقای مسعود فارانی اینست که اگر کسی بگوید باید بلاخره مرز دیورند را به رسمیت شناخت نقص و یا مفاد این مسله به چه کسانی برخورد میکند؟ اگر مراد از به رسمیت نشناختن مرز دیورند این باشد که چهل ملیون  ملیت پشتون آنطرف مرز هم مربوط  به افغانستان است به خاطر آنکه افغان اند باید از افغانستان باشند خیال میکنم کودک دبستانی هم با این طرز بینش ما خنده خواهد کرد. و اگر مقصد چنین نباشد پس  باید بر عکس آنرا فکر کرد و به خیال من الترنیف دیگری هرگز نمیتواند این دو ادعا را حل کند.

سوبه سرحد یکی از ایالات پاکستان است که از سال 1947 به این نام از پیکر هندوستان جدا شده و هرنوع دعوای مالکیت افغانستان برآن غیر از یک دروغ  چیز دیگری نیست. کسانیکه این خواست های مردم بخاطر تامین امنیت و دست برداری پاکستانی ها از سرنوشت ما را ایجاد نفاق میان ملیت ها میدانند مثل همه اسلاف خود در بحر فایشیزم افغانی  غرق اند و آب به آسیاب امریکا ــ انگلیس میریزند.

هر چند آقای فارانی  در تعمیر دوباره وفاق ملی و از بین برداشتن کدورت ها میان اقوام و ملیت های برادر افغانستان به نام اذهان نیرو های بالنده و سازند ( یعنی نیرو های قرن هیچ) با دور اندیشی یاد کرده اند و این نسل را سازنده و بالنده خوانده اند. اما مسلۀ که نزد ایشان لزومن در خور تعمق بیشتر است اشاره به نسلی است که بعد از هجوم روس ها به اشاره ای حفیظ الله امین و بعد از آن کسب قدرت یکماهه توسط صبغت الله خان مجددی، یکه تازی های ملا محمد عمر امیرالمومنین و نمایندۀ شرکت نفتی یونوکال امریکا جناب حامد کرزی شریک غایلۀ از هم پاشیدگی وحدت ملی شدند را باید معرفی کرد. زیرا این ساختدار های کامپلکس سیاسی که  بوجود آمد. نشانه ای غیر ازین ندارد که برای تثبیت وحدت ملی امریکا و یاران غربی شان هجوم آوردند و بهانه شان از میان برداشتن تروریزم بود و دیگر هیچ! و خوش به حال این نخبگان ساده و خوش قلب که نمیدانند همین ملت از پشتون گرفته تا فارسیوان، هزاره ازبک، از شمال، غرب، شرق و جنوب در مقاطع تاریخ پوزۀ همه متجاوزین را به خاک مالیده اند.

آقای مسعود فارانی در بخشی از نوشته ای شان اشاره ای به کتب وارده از پاکستان و ایران دارند. ایشان را نظر بر اینست که کتاب های رسیده از پاکستان ( هر چند نظر به تاریخ تشر این کتب به نام پاکستان محل جغرافیایی و جود نداشته) خیلی مفیدتر نسبت به کتب وارده از ایران است که در دوران حاکم امریکایی افغانستان (ولسمشر کرزی ) در دریای هیرمند به آب انداخته شد. ولی ایشان غیر از طرح همان مسلۀ دانشگاه و پوهنتون که در یکی ازین کتب از آن ذکری  نیست و شاید هم در نقطه مقابل این نظریات فایشستی بود...  مسله را ماهرانه به ایران پرستی اقوام تاجیک سرزمین افغانستان ارتباط داده اند. افسانه های جعلی از پذیرش فرهنگ ایرانی را به نام ملیت فارسی زبان افغانستان یادآوری کرده اند و چنان با این مسله خود را در گیر کرده اند که گویی شبانه ده ها تروریست و انتحاری از مرز های ایران بسوی شهر های افغانستان سرازیر شده و ملت بیچاره را به خاک و خون میکشند. و لزومن از کرزی گرفته تا پائین ترین عضو دولت افغانستان هر روز و هر شب از کردار دولتمردان پاکستان داستانسرایی میکنند. آقای مسعود فارانی هم  از زبان همکاران خود و هم از زبان شخصیت های مجهول الهویتی مثل سراج وهاج، حفیظ الله خالد، اسماعلیون ووو در سایت های فایشستی  پشتونیزم نقل و قول های میاورند و خود شان  چک چک میکنند.

این آقای مسعود فارانی،  سدید، وهاج ، نوری ووو باید بدانند که زبان وسیله آمیزش بشر و اسباب افهام و درک انسانهاست. آنکه فارسی صحبت میکند ضرورت دارد که با همین زبان به قناعت جانب اش بپردازد. و آنکه پشتو صحبت میکند باید با زبان اش به قناعت جانب مقابل اش بپردازد مسلمن اگر یک افغان برای یک ایرانی و پاکستانی بگوید من فارغ پوهنتون کابل ام جانب مقابل اش او را درک نمیکند. چون واژه پوهنتون مربوط به افغانستان است.

نعمت الله ترکانی

ظهورِ امر غریب در لمقان

فیض‌محمد کاتب هزاره: سراج‌التواریخ، جلدچهارم، بخشِ سوم، صص 603- 604

و هم در هنگامی توقفِ موکبِ همایونی در ییلاق‌گاه جلال‌آباد، مسماة فاطمه دخترِ یکی از اهالیِ لمقان [i]«آلتِ رجولیت» از خرقه‌پارها ساخته و آن‌ را رفاده‌آسا بر عانه و زیرِ نافِ خویش بربسته، ابراز داد که در شب، پیر صاحب عبدالقادر جیلانی، رحمه الله‌علیه را در خواب دیده، از او به زبانِ ضراعت و استکانت خواستار شدم که مرا به کرامت و خرقِ عادت مرد بسازد و آن جناب به دستِ مبارک قْبْلِ مرا مس کرده، فرمود:«برخیز و خود را مرد مشاهدت کن.» چون از خواب به‌شتاب برخاستم ودست به شرم‌گاهِ خویش بردم، خودم را مرد یافتم و در بامداد، این خواب، و مرد شدنِ خود را سمر و مشتهر کرده، هرکه از مردان به‌ دیدن و زیارتِ کردنش می‌آمدند، از روی زیرِ جامه آماسیدگی آن را نشان همی‌داد و مردم از اطراف به زیارتِ او گرد آمده و خیرات صرف کرده، تحفه و هدیه برای او همی‌آوردن گرفت. و هنگامی که به‌روی کارآمده، پدرِ ریش سفیدش عواید و مدخلِ تحایف و هدایا و نذرِ آن‌ها را همی‌اندوخته، گردنِ مفاخرت برافراخت و خود او پس از چندی که زنان مردش دانسته، نزدیکش نمی‌شد[ند] و مردان به مشاهدتِ همان برخاسته‌گی رویِ زیرِ جامه اکتفا کرده [و] عریانش کرده نمی‌دیدند، لباسِ مردانه در بر و دستار بر سر کرده، با جوانان در خلوت و جلوت و مجالس مسرت مصاحب و دمساز آمد و در صحرا و کوه و بیابان با ایشان راهِ سیر و گردش بر گرفت.  

« جاهلی و کودنی و احمقی دارد حدی 
فرق بودا را ندانستند از لات و منات
هر گزا محمود از غزنی نیامد بامیان 
رفت بهر بت شکستن رو بسوی سومنات » 
دهم مارچ سالجاری مصادف است با یازدهمین سالروز سخت... دردناک ، اسفبار و شرم آور نا بودی تندیسه های « سرخ بت » و « خنگ بت » این دو عاشق و معشوق ، که سالهای متمادی در تپه ای گرانسنگ آرام و خاموش آرمیده بودند . با درد و دریغ !! . که بدون هیچ جرم و جنایتی بحکم آی اس آی پاکستان توسط طالبان تاریک اندیش سیاه دل ، نا مسلمان و ضد ارزشهای فرهنگ بشری ، که خود بی هویت بودند و خواستند تا دیگران را نیز همانند خود سازند ، با شلیک توپ این پیکرۀ های زیبا و تاریخی کهن زمین ما را منهدم ساختند . مرحوم کوهدامنی ازین عمل شنیع امیر الطالبین کور چنین سرود .
... زین کار جاهلانه ، شد اسلام در شگفت 
بودایی و مسیحی و موسایی و هنود 
این کور از کجاست خودش ؟ با کدام چشم
ویران کند نگاره و آثار و یاد بود 
ای قامت بلند تو ، تاریخ را نماد 
ای نام با شکوه تو فرهنگ را ، نمود 
در ماتم تو گریه کند تا به رستخیز
آمویه و فرات و هریوا و زنده رود .
آری ... این وحشیان قرن بیست و یکم تاکستان های انگور را آتش زدند، پسران و دختران زیبا را با خود بردند و مردم را به ترک خانه و کاشانه شان مجبور ساختند ؛ باغهای زمردین استالف زیبا را که محل تفرج و تفریحگاه مردم بود به خاکستر مبدل ساختند ، کاری کردند که در واقعیت چنگیز خان نکرده بود. تندیسه های بودا را چنگیز و هلاکو ، تیمور و حتی سلطان محمود بت شکن نشکست . اما ملای کور رهبر طالبان گفت: (آنچه ما می شکنیم یک سنگ است.) در طول تاریخ همچو یک انسان بی فرهنگ را سراغ نداریم. بدنیست درینجا دو شعار از آیین بودا را نیز تذکر بدهم: در آیین بودا میخوانیم:
1. هیچگاه دشمنی ها با دشمنی ها از میان نمی رود. دشمنی ها تنها با نا دشمنی ها از میان میرود.
2. با هیچکس سخن درشت مگوی تا پاسخ درشت نشنوی سخن خشم آلود براستی رنج آور است و به تو همان می رسد.
بیائید عمق فاجعه ها را مو شگافی نماییم ! . در کشور مصر بزرگترین دانشگاه اسلامی الازهر و در ضمن غنی ترین مجسمه های فراغنه مصر باستان را در خود جا داده است ، شما شنیده باشید که علمای الازهر فتوای انهدام این مجسمه ها را داده باشند ؟ نـــه !! . سوالی پیدا می شود که یا آنها مسلمان نیستند و یا اینها از اسلامیت نمی فهمند ! . هر دو پرسش جواب نـه دارد . زیرا آنها مسلمان هستند و اینها هم از قوانین اسلامی می فهمند . اما ؛ درین جا از سیاست بی هویت سازی دیگران ، با فتوای دین کار گرفتند و عملی را انجام دادند که تا روز قیامت لعن و نفرین جامعۀ بشری را بخود اختصاص دادند . با پارچه شعریی از خودم و با شعار ننگ نفرین بر شما ای طالبان وحشی !!! . به این سوگنامه خاتمه می بخشم .شام تلخ

در کوچه ، کوچه بوی گلی از چمنی بود
در دره ، دره خــیل خـِتـا و خـُتـنی بـود

در قـریـه ، قـریـه بـود سـپیـدارهـا قیــام
در خـانه ، خـانه غلـغله ای انجمنی بـود

صُلح وصفا به مسجدوبتخانه جلوه داشت
بـُت را نبـودمـلال تـبر بُـت شـکنی بــود

پــیـغـام دادنــد ، کـه سپـاه خــدا رســیــد
دردا نـبـود سپــاه خـدا ، اهــریـمـنی بــود

یـک شـام تـلـخ قـامـت بــودا شکستــنــد
تا صـبحـدم زفتـح چـمن هم سـخـنی بود

دیــدم چــه ارمـغـان زفتـح چـمـن صـبـا
تـابـوت مـرغ بـدوش گـلی یـاسمـنی بـود

دیـشب بـه نـاله مرغ مهاجرهمی سـرود
واحـســرتا ! آخ ، چه زیبا وطـنی بــود

آخـونـد کور فـاتـح گـوراز تـن لطیـف
آخـر ربـود ، آنـچـه میـان کـفـنی بــود

 برگیرفته از تارگاه  غزال در بند

مدیریت ویبلاگ درواز با سوگواری و درد و آه بی پایان  مراتب تسلیت خود را به باز مانده گان حادثه خونین گیتی که جان ده ها دروازی عزیز مارا گرفت به همه مردم بدخشان که در روی دنیا پراگنده شده اند ، نماینده های مردم بدخشان در مجلس  و باز مانده های قربانی  های این حادثه  ابراز داشته  و برای تمام این جوانه مرگ شده ها فردوس برین آرزو می کند . از همه هم وطنان ، حکومت های محلی و مرکزی تمنا داریم تا به بازمانده گان ایشان  رسیدگی شود. از نماینده های مردم ومقامات ولایت دوست داشتنی مان بدخشان تمنا داریم تا در آینده راه و چاره ی برای این مرگ و میر مردم عزیز ما جستجو کنند . به نظر مدیریت ویبلاگ درواز  ، بهترین راه حلال مشکلات مردم درواز نقل دستجمعی آنها به ولایت نزدیکترین است . باید تمام مردم درواز به دشت های و زمین های دولتی که در ولایات تخار، قندز ، بغلان و مزار شریف  موجود اند انتقال داده شوند . و درواز را  علف چر ویا منطیقه ی سیاحتی بسازند . سالها درازی این مردم از حوادث طبعی جان باخته اند فکر میشود بس است باید در مورد مردم درواز اندیشید. ما فکر می کنیم هر آدم که در اثر چنین حوادث تلف می شود . گناه کار  اصلی حکومت ، و حاکمان امور اند. رو شن نیگران دروازی  مسعولیت دارند تا در این رابطه از خود ابتکار بخرچ دهند.

این خبری که دل هر انسان را می لرزاند و بدنش را تکان میدهد از اژانس پزواک نقل می کنیم .

نیلوفر ابراهیمى نماینده مردم بدخشان درولسى جرگه 

تاکنون ۴۴ جسد و٧ مجروح در بدخشان اززیر برف بیرون آورده شده اند

       پیام شورای علما و روحانیون به مناسبت یوم النسأ!

  قلمزن : بازبین

به مناسبت قطع شدن خمس و ذکات ممالک آتازونی و فرنگی در سال 2014 نصرانی، و اهم امورات رضایت برادران ناراضی شاه شیران، ما اعضا شورای علما و روحانیون با در نظر داشت سیاست های روز و با نظر داشت پله میزان، برای جلوگیری از نشر و ترویج فرهنگ نصرانی در مملکت اسلامی خویش، که در ده سال اخیر نسبت به بعضی معاذیر شرعی اقدام به جلوگیر آن نکرده بودیم و ازجانب دیگر برآورده شدن اهداف مقدس برادران ناراضی شاه شیران، ما علما و روحانیون کشور فتوی ذیل را به مناسبت یوم النسأ صادر نمودیم. جناب شاه شیران هم منحیث "اولی الامر " توشیح فرمودند:

بر تمام زنان کشور سر از یوم النسأ واجب میباشد که، مواد فتوی ذیل را رعایت نمایند. تا به اجر اخروی برسند و از آتش دوزخ درامان بمانند.

الف – میراث: بعضی از شما زنان که بر بعضی از ما ها حق مادری دارید و بهشت به زیر پای شما میباشد. ما دو دو یا چها چهار  از شما زنان را به عقد خود در میآوریم .که آخری آن  نابالغ ویا از نواده نو جوان ما چهار سال جوانتر باشد، به نصف ما مردان متوانید میراث ببرید. اما در کشور ما بهترین راه  حل ندادن میراث شما عاجزه ها میباشد. چون مطابق مواد ( و.ظ.ح )این فتوی شما از آن استفاده کرده نمیتوانید.

ب – مهریه : حق مهریه  مربوط و مختص به شما زنان میباشد. طویانه، شیربها و پیشکش شرعاً مجاز نمیباشد. اما نظر طبق فتوی مولوی اعظم دویبندی  نظ به انکه ما مرد ها  حق پدری و برادری داریم و حق قوامیت شما به ما مردان داده شده است. پس عرف را شرع قرار میدهیم  گرفتن این بدعت ها کاملاً مجاز میباشد. چون شما که به عقد مرد ی درآئید،  آن مرد بر شما حق تملک دارد.

ج– حق انتخاب زوج: حق انتخاب زوج با خود شما زن ها و دختران بالغ میباشد. ازدواج اجباری هیچ نوع جنبه ی شرعی ندارد. اما حق پدری و کفائت ما مردان همچنان محفوظ هست و تصمیم نهائی هم از آن کس است که حق کفائت دارد. پس شما کسی را که در قلب خود انتخاب میکنید اگر جرائت داشتید برای ما بگوئید.در اصل شرعیت اختیار شما زنان به ولی  شما داده شده است  ولی  شما هست که شما را به عقد مرد دلخواه خود درمیاورد . در مورد دختران نابالغ هم تمام حقوق مربوط به  ولی دختر نابالغ هست، چون دختر نابالغ به شر و خیر خود عاقل دانا نیست اما ما مردان و علما هر آئینه این را بهتر میدانیم.

د – حفظ و رعایت حجاب کامل اسلامی: اگر یک تار موی شما در هوای مثبت (39) درجه یا بیشتر ظاهر گردد، رفتن شما به مکتب، دانشگاه، دفتر، شفاخانه، بازار و دیگر اماکن عمومی و خصوصی حرام مطلق میباشد. چه برسد به اینکه با آرایش بر صفحه تلویزون ظاهر شوید. چون ما اعضا شورا علما و روحانیون ضعیف النفس هستیم و با دیدن شما ضعیفه ها وسوسه میشویم که ضعیف ترین نوعش فکر ازدواج پنجم است، که گاهی فرض الهی اجازه آنرا نمیدهد. پس بهتر آست که چادر برقع یا چیزی پوشیده تر بپوشید تا ما  زوایایی برجستگی پنهان بدن شما را نبینیم. تا بدین صورت شیطان به ما تقرب نکند.

تبصره: پوشیدن لباس شبیه پسران، حرام مطلق هست. پوشیدن لباس مردانه تفکیک بین پسران زیبا و خوش صورت و دختران را مشکل میسازد. و ما در انتخاب پسران زیبا باعث خطا میگردیم.

ه – رعایت و قبول تعدد زوجات واجب مطلق هست: چون جای زن در منزل میباشد و زن باید در خانه هم کلام داشته باشد. ما مرد ها یومیه از منزل بیرون میرویم. بودن زن تنها در خانه جائز نیست و امکان دارد که با اجنه همکلام و همدم گردد. پس تعدد زوجات این مشکل را حل میکند. حال  کدام کافر میگوید ما زنستیز هستیم؟ ما شصت هفتاد سال عمر داریم و چند تا ضعیفه سر و نیم سر در منزل!! بنابر این هر قدر خواستید با هم مباشرت کیند. مانع شرعی وجود ندارد.

و- سفر بدون محرم شرعی جایز نیست: چون زن ها ناقص العقل هستند. امکان دارد به عوض حج راهی ترکستان شوند و راه خود را گم نمایند. حتی حدیث  مبارکه "اطلبوا العلم ولو بالصین" هم از این امر مستثنی نیست.

ز- خلط شدن شما زن ها با مردها حرام مطلق هست: چه در محیط کاری و چه تعلیمی. بودن شما با مردان حرام است حرام. باید جدا باشید. چون اگر چشم پاک ما مرد ها به شما زن ها بیافتد باعث تحریک افکار شیطانی ما میگردد. گویا شما نوعی با شیطان همکار هستید. ما را از صراطالمستقیم بدر مینمائید و ما مردان بیگناه را به گناه کبیره سوق میدهید.

ح- حق طلاق با مردان هست: اگر شوهر شما سالی یکبار به نزد شما بیآید شکر گذار باشید که مرد شما دل از آن مهروی چهارده ساله اش برای چند ساعتی هم که شده کنده و  با شما خلوت نموده است. اگر نفقه شما را مرد نمیدهد یا به امورات شرعی زوج داری رسیدگی نمیکند حق به طرف مرد ها میباشد. چون مرد ها اصل هستند و شما زن ها فرع. حتماً شما به وظایف شرعی زنا و شوهری( سکسی) تان با مرد خود به طور درست رفتار نکردید. اگر مورد ضرب و شتم قرار میگیرید باز هم حق طلاق خواستن ندارید. چون شما مطیع مرد هستید و نباید نا فرمانی مرد را نمائید، در صورت رفتن به بیرون از منزل بدون اجازه شوهر و اطاعت نکردن از شوهر، این بدعت میباشد. بدعت خلاف شرع شرعیت است. لذا ضرب و شتم شما ضعیفه ها بر ما مردان واجب میگردد. آنوقت مردها باید پایبند امور شرعی باشند و نه حقوق زن!

نگارنده: بازبین

‍نقد بر اعلامیه ۱۲حوت ۱۳۹۰ شورای سرتاسری علمای افغانستان

 

 

این نقد بگونه خط به خط صورت گرفته و بهتر است تا اول اعلامیه بخوانش گرفته شود. 

   ده سال تمام کشور در آتش خشونت های دهشت افگنان سوخت و هزاران انسان بکام مرگ و بدبختی فرستاده شد ولی هر گز شورای علما٬ مرتکبین این جنایات را به اساس اصول دین جنایت کار نخواند. آیا این شورا میپذیرد که سیاست در افغانستان آلوده به ناپاکی هاست و هر گاه آنها از دریچه دین وارد سیاست میشوند٬ در حقیقت نام دین را با این ناپاکی ها گره میبندند؟ زمانیکه هزاران انسان که در قلبشان قرآن حفظ هست سر بریده شدند٬ مساجد و قرآن ها سوختانده شد و اطفال و زنان با بی رحمی کشته شدند٬ آیا این روحانیون آیات قرآن را نمیشناختند؟ آیا شما اعضا شورا حاضرید همه پول های را که تا هنوز از آدرس شورا به بهانه های مختلف ولی از امکانات جامعه بین المللی گرفته اید دوباره باز گردانید و اعلام نمایید که دیگر از معاش حکومت که همه چیزش مدیون کمک های جامعه بین الملی هست استفاده نمی نمایید؟ خانه های عصری و لکس بعضی از شما ها پول آبله کدام دستان است؟
در قسمت قبول تصمیم شورای جهادی و ریاست  جمهوری از سوی این شورا٬ مردم تصویر چندتن از این رهبران جهادی را در ذهنشان مجسم نمایندو و قضاوت کنند که این شورا دین و نام خدا و کلام خدا را بخواست چی کسانی استفاده میکند.؟ امروز آقای کرزی در راس یک حکومت سرا پا آلوده به فساد قرار دارد ولی این شورای نجات بخش٬ جز جلالتمآب گفتن برای ریس جمهور پیام دیگری ندارند و شما مردم دلیل این همه را میدانید. این شورا اگر به دهل سیاست حکومت نمیرقصد چرا تا دیروز در باره زندان های افغانستان خاموش بود؟ از مدتی بدینسو که قرار است این زندان به حکومت تسلیم داده شود٬ همسو با حکومت مردم فریبی میکنند. حملات شبانه با وجودیکه متاسفانه تلفات ملکی دارد ولی دهشت افگنان و آنانی را آدرس قرار میدهد که با حملات انتحاریشان جان هزاران انسان بیچاره را میگیرند. پس چرا این جانیان که در خانه های مردم پنهان میشوند و انسان های بیگناه را سپر خود میسازند با آیات و فتوا های دینی محکوم نمیشوند که بساط جنگ و نا امنی ریشه کن شود و دست آی اس آی از سر زمین ما کوتاه شود. نزد شورا و اعضای آن تجاوز پاکستان بدلیل رابطه های سلیقویشان با این کشور هیچ عیبی ندارد. آیا همین رهبران سیاسی٬ نظامی و دینی پاکستان که شما ملاقات با آنها را مثمر میدانید و به دهل زدنهایشان میچرخید یک بخش عظیم عاملین جنگ و بدبختی امروز کشور ما نیستند؟ هر اعلامیه یا حرکت که به نفع آی اس آی و گروه های دهشت افگن مربوط به آن تمام شود را شورای شما مثبت ارزیابی میکند ولی مردم میدانند که سیاست های وارد شده از پاکستان همه هست و بود مادی و معنوی ما را به نیتستی کشانیده است. استفاده از آدرس دین برای اهداف قومی٬ زبانی٬ سیاسی٬ مادی و گروهی خیلی ها نادرست و تاسف برانگیزاست. شما به عنوان شورای علما در انتظارید که رهبران سیاسی٬ نظامی و دینی پاکستان برای شما صلح بیاورند ولی ما میدانیم که شما میدانید این چال و نیرنگی بیش نیست. شما به عنوان شورای علما در تلاش هستید که به خواست پاکستان و سلیقه های شخصی خودتان گروه جنایت کار حکمتیار- طالب را به قدرت بکشانید٬ چی آبرو عزت برای مردم و باورهای مقدس آنها  باقی خواهد ماند؟ سو استفاده از نام دین برای به قدرت کشانیدن عاملین راکت بارانی های کابل٬ خون ریزی ها و انتحاری ها٬ از دین چی چهره به ذهن مردم افغانستان و دنیا معرفی خواهد کرد؟ از شما به قول خودتان علما میپرسم که آیا خون اطفال٬ زنان و مردان بیگناه که بدست این گروه های جنایت کار ریزانده شده اند از مقدسیت خون یک انسان برخوردار نیست؟ ریزاندن خون انسان و آنهم مسلمان در دین چی حکمی دارد؟ آیا صلح و ثبات بدون عدالت و دادخواهی یکی از اهداف این شوراست؟ اگر چنین است پس این هدف با دین چی ربطی دارد؟ 

 آیا درجریان ده سال  شما این آیات  قرآن را نمیدانستید و تازه آموختید؟ اگر این اعلامیه فرمایشی از جانب پاکستان و راه باز کردن به گروه های وابسته به آن نیست٬ چرا در طی ده سال در این مورد خاموش بودید  و چرا در عین اعلامیه که در آن از پاکستان و رهبران آن تمجید میشود و به طالبان و حکمتیار خوشامدید گفته میشود از آیات قران  استفاده میکنید  و افکار طالبانی را منطق دینی بخشیده و مردم را مجبور به پذیرش آنها میسازید؟ حکمتیار علیه حکومت خودشان یعنی حکومت مجاهدین که او نخست وزیر آن بود جهاد میکرد و طالبان هم از نام دین به درخت٬ خانه٬ زمین٬ مسجد٬ طفل٬ زن و مرد رحم نکردند و هرچی از دست این گروه تاریک آمد انجام داد ودر ادامه شما آیات قرآن را وسیله برای به قدرت رسیدن این گروه ها قرار میدهید. پس واضیح است که پالیسی شما٬ پالیسی مشترک فریب مردم از آدرس دین و قرآن است.  ریس  شورا خود بار بار در کنار خانم ها حضور یافته است که تصاویرش موجود است. پس یا این آیات را نمیدانسته یا به آن اعتنایی نداشته یا هم این آیات را امروز سو استفاده میکنند و پول بدست میاورند.

اگر مردم در مقابل این مکرو فریب سیاسی شورای معاش خوار حکومت خاموش بنیشینند یا بهراسند که نام دین و آیات قرآن را در آن بخاطر خاموش ساختن همه استفاده کرده اند٬ فردای تلخ در انتظار همه خواهد بود. چنانچه به باداران پاکستانی و برادران دهشت افگنشان وعده سپرده اند که به موارد بیشتر در وقت لازم پرداخته خواهد شد. آن موارد دقیقا تطبیق یک حاکمیت تفکر تنگ و تاریک طالبانی به دستور آی اس آی خواهد بود نه دستور قرآن.

سید قباد زارع 

فرستنده : منحاج الدین پامیری